Miss Bliss steunt de deelnemers
Ik ben op het laatste moment afgehaakt dit jaar. Ik had dinsdagmiddag een dipje wat PTSS heet, en op tijd in Lelystad zijn zat er even niet in. Het hoofd vol watten en alle adrenaline verbruikt aan spoken uit het verleden in een jas van nu. Het beste medicijn is dan varen, maar wel wat rustiger aan dan tijdens de 200 mijls.
Woensdag einde middag dus ingescheept en een kort stukje gevaren naar Hindeloopen. Al schoorvoetend mij aangesloten bij de mannen van baan 5. Het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde zat denk ik vooral tussen mìjn oren. Zij al lang blij met de pasta uit mijn koelkast en het feit dat ik wel even de mast in wilde. Donderdagochtend gelijk vertrokken, en waar zij linksaf gingen naar de Sport B ging ik naar de sluis voor een therapeutisch middagje zout.
Al grootzeil-hijsend passeer ik de Ilou: “Doe je niet mee?”, “Nee, helaas niet. Zit je op baan 1?”, “Ja.”, “Mooie keuze, daar zitten er weinig.” Aan de lijn de Crazy D: “Oh ja, zo heb je een spirak. Boom over bakboord zie ik.”, “Uh, hij ligt nu aan stuurboord. Even snel ombouwen, ik spreek je later.” En de Bongo:”Ik moet nu ophangen, ik nader de boei.” Een appje van de Sirius:”Ik hoor dat je ook niet gestart bent. Kom je wel naar Lelystad om ze binnen te halen?”, “Natuurlijk!” Via Facebook de Hodspur: “Staat je gespalkte toplicht nog rechtop?”, “Ja, fier overeind.” En vanmorgen bij het openschuiven van de gordijntjes de Black Magic Woman naast mij in de haven van Vlie. “Ben je niet te vroeg als je nu weggaat?”, “Hoe laat denk jij dat ik weg moet dan?”, “Tien uur bij de boei, misschien nog wat later want dat is de berekening voor mijn boot.” Zo gezegd, zo gedaan, en uiteindelijk alsnog wat stroom tegen op de Boontjes. Sorry Harris!
Als een soort paranimph vaar ik rond over IJsselmeer en Wad. Meegenietend, en daarmee mijn persoonlijke accu in rap tempo ladend. Zelfs langs de zijlijn is de 200 myls fijn!
Dank allen!
Miss Bliss
