Anne van der Beek, Kompaan
De 200 Myls ‘SOLO’, poging 2 op de Kompaan
Ondanks dat ik dit jaar geen Rookie meer ben, voelde het nog wel als dusdanig. Vorig jaar was mijn maiden-year in de 200 Myls ‘SOLO’ flink in het water gevallen met de harde wind en een aantal inschattingsfouten, en dat wilde ik dit jaar niet nog een keer laten gebeuren.
Ondanks de mooie voorspelling van stabiele wind in de dagen voorafgaand aan de 200 Myls ‘SOLO’, is deze editie er toch weer een geworden met pittige omstandigheden.
Ironisch is dat mede door de zware editie van afgelopen jaar ik mezelf en m’n boot wel een stuk beter kende, en daarom beter wist hoe hiermee om te gaan. Misschien toch niet meer zo’n Rookie dus.
Voorbereiding
Na een niet vlekkeloze voorbereiding, met een reparatie aan een grootzeil op de maandag, en eigenlijk te weinig tijd voor het aanvaren op de dinsdag, mocht ik van geluk spreken dat ik dit jaar niet op keuring hoefde te komen zoals vorig jaar. Dat had me mijn vroege startmoment gekost.
Na een fijne barbecue, waarin volop werd gespeculeerd en plannen gedeeld en het gros van de deelnemers Baan 5 het meest logisch vond, en het laatste optuigen op dinsdagavond, is de start op woensdagochtend vroeg heel welkom.
Start
We zijn LOS! Om 7:21 tussen de havenhoofden door onder spinnaker met 9 knoopjes wind. Lekker optimistisch was dat weer, met de steeds bouwende wind richting de Sport I. Het weghalen verdiende niet de schoonheidsprijs, maar het eerste rak zat er weer op!
Het rondje markermeer verliep zonder verdere problemen, en het kruisrak van de Sport J naar Sport I verliep best voorspoedig in mn Dehler 31! Tenminste, dat dacht ik. Tot ik op de tracker zag dat de Wahoo (Duetta 94) er ruim 5 minuten korter over gedaan had, wel verdraaid!
Eerste Rustpauze
In de eerste sluispassage heb ik met Nik Smit van de Kehaar de banen 4 en 5 nog maar eens nader onder de loep genomen. De hoeveelheid kruisen en aan de wind was vrij vergelijkbaar, maar het risico van een iets ruimende wind op vrijdag voor de rakken van Medemblik naar Urk van Baan 5, die hoog aan de wind zouden zijn, deed ons besluiten voor Baan 4 te kiezen. Baan 4 was wel een baan met eerst zuur (een kruisrak van 11nm, gevolgd door nog eentje van 5 mijl) en dan pas zoet (100 aan mijl ruimere koersen). We zouden niet in een groot gezelschap verkeren op deze baan, met drie deelnemers totaal.
Het zuur
Het kruisrak naar de SB40 was inderdaad niet goed voor de gemiddelde snelheid, met een VMG van 3,7kn over 11 mijl betekende dat in de tussenstand voor mij een plek bij de laatste 5-10 boten. Het rak van sport E naar UK10 realiseerde ik me de fout in de Navionics routes die me vorig jaar ook al was opgevallen. Het waypoint lag daar helemaal niet op de UK10, maar bijna op de UK14! Ik wijt het maar aan de vermoeidheid na een lange dag zeilen dat ik me dit niet herinnerd had, maar het betekende wel dat ik de boei bijna een mijl overzeilde, zonde! Na het zuur besloot ik te overnachten in Urk, rond middernacht lag ik vast. Dat deed ik met gemengde gevoelens, want tijdens het debacle van de editie 2024, lag ik met 30knopen wind aan de kade van de haven van Urk pal achter het strand. Niet de handigste plek. Ik vind nog steeds overal zand aan boord..
Het zoet
De rakken die na de rustperiode volgden vanaf donderdag 9 uur waren het zoet. Knik in de schoot, halve wind, ruime wind met minimaal 14 knopen wind. M’n Dehlertje vrat de mijlen en ondanks een ongekalibreerde stuurautomaat, wist ik het zelf ook goed vol te houden! Toen andere deelnemers met 30-35 knopen wind bij Urk zeilden, was de wind verder naar het westen een stuk milder, en was het tot met een dubbel rifje goed uit te houden halve wind met 20-25 knopen. Tot aan de sport B (ruim 153 mijl onderweg in de race), kon alles op de buitenschoot! Het kruisrakje wat volgde was met afnemende wind en redelijk vlak water ook goed te doen. Maar die boeironding van de H2W1 bij Workum om middernacht was wel een keuzepunt. Maar het was niet allemaal koek-en-ei tijdens het Zoet.
De Fout
Ondanks de lekkere rakken maakte ik tijdens ‘Het Zoet’ nog een mogelijk kostbare fout. Bij Makkum rondde ik de verkeerde ton. Voorgeschreven is daar de VC7, net als in Baan 3, waar hij heel logisch is richting Kornwerderzand. in plaatst daarvan rondde ik de VC8. Vanuit m’n gevoel in baan 4 de meest logische, consistente (alle vaargeulboeien zijn verder rood, zo ook in baan 5) en even de veiligere keuze van de twee (niet onnodig twee keer de vaargeul over.)
Bij de boei kwam ik vrijwel tegelijk aan met 4 charterschepen die met 6-8 knopen naar Kornwerderzand aan het varen waren. Eentje wilde na oproepen op kanaal 10 zelfs nog wel achterlangs bij me. De rest kon ik allemaal zelfstandig van vrij blijven. Een klein half uur na de ronding realiseerde ik me pas mijn fout. Na contact met Mariëlle besluit ik wel door te varen. Leg ik tijdens deze editie mijn prestatie en resultaat toch nog in handen van de wedstrijdleiding.
De keuze bij Workum
De verwachting dag was een ruimende wind van actueel 50-60 graden naar 100 graden de volgende ochtend. En een afnemende wind op de donderdagmiddag en vrijdag. Er waren namelijk dus eigenlijk 2 alternatieven.
Mogelijkheid 1: Rusten bij Workum/Hindeloopen, een mooi ruim rak richting Medemblik, gevolgd door een kruisrak onder de Kreupel langs en aan de wind naar de KG voor de tweede sluisperiode, met risico van weinig wind op het markermeer.
Mogelijkheid 2: Doorvaren en bijna plat voor het laken richting Medemblik, een net te hoog rak onder Hop door, en halve wind naar de KG, met het risico dat ik te moe zou zijn om degelijk te blijven varen (aankomst KG zou rond 04:00 zijn).
De beslissing
De keuze viel op mogelijkheid 2. Gevoed door een te afwachtende houding die afgestraft is in editie 2024, besloot ik te nemen wat ik had, en door te varen, ondanks dat je pal voor de wind ook niet optimaal hard gaat. (Dat moet ik ook beter op papier zetten bij de voorbereiding, en niet alleen de hoge rakken!). Bij Workum was de wind met 8-10 knoopjes en vlak water ideaal om de spinnaker te zetten. Richting Medemblik bouwde de wind steeds meer en uiteindelijk ging de lap er 2 uur later soepeltjes af in 16-18 knopen wind. Het rak onder de kreupel langs had ik wel me flink op verkeken. De golfslag was daar dusdanig, dat de stuurautomaat er geen rekening mee wist. Zelf sturen met een vermoeid hoofd ging het trouwens niet veel beter. Uiteindelijk had dit ‘hoge rakje’ met 4,3kn gemiddelde VMG, bijna net zo goed een kruisrak kunnen zijn wat gemiddelde snelheid betreft. Na de passage van de KG was ik zo moe: Ik had geen zin om de stootwillen en lijnen uit te gaan pakken om aan te gaan leggen, en heb besloten bij Enkhuizen te ankeren. Dat ankeren scheelt ook best wat werk als je het zo bekijkt! De ankerperiode en sluispassage was na Urk mijn tweede rustmoment. Ik zou er op het Markermeer dus nog eentje in moeten fietsen.
Laatste Rondje Markermeer
Met de afnemende wind van de vrijdagmiddag ben ik zo vroeg mogelijk weer anker op, en het naviduct door gegaan. Bij het wegvaren werd ik wel geconfronteerd met instrumenten die niet meer werkten! Was m’n accu leeg na 28 uur zeilen, stuurautomaten, verlichting, en koelkast op de laagste stand? Dat zou wel behelpen zijn voor het laatste rondje markermeer, zeker omdat het eerste stuk misschien wel een gennaker rakje zou kunnen zijn van KG18 naar Sport G! Jammer maar helaas, zonder ware windhoek en windsnelheid gegevens ging ik dat toch niet riskeren. De rakjes tot aan de laatste rustplaats (dat klinkt dramatischer dan het is) in de Blocq van Kuffeler, verliepen zonder veel problemen. Ik kon daar gelukkig wel aan de walstroom. Maar: mijn instrumenten deden het nog steeds niet? Ook dit was weer een vermoeidheidsfoutje. Ze stonden nog op rood-zwart met een 10% helderheid. Niet te zien in daglicht….
In de BvK lagen bijna 20 andere deelnemers, ofwel voor anker, ofwel in de passantenkom. Te wachten tot ze het laatste rakje naar de finish konden gaan inzetten in de avond.
Naar de finish
Het plan voor het finish rak was ogenschijnlijk simpel: Wachten op het wind-window wat komen ging tussen twee buienfrontjes en de draaiing naar 90graden. Mijn plannetje was voor dit rak om het iets anders aan te pakken. Dan pak ik het eerste stukje nog even een klapje naar de kust als de wind nog ca 80 is, en daarna richting de finish in de 90 graden wind! Helaas voor mij kwam de tactische benadering van -lange slag eerst- veel beter uit. De wind ging naar 100-110 en het klapje naar de kust was helemaal niet nodig geweest. Ook dit wijt ik dan maar aan vermoeidheid en het niet hebben van sparringpartners op tactisch vlak. Je gaat van dat solozeilen toch veel in jezelf praten.
Gehaald!
Met de gefinishte boten was het al flink druk in de Bataviahaven. Een ieder feliciteerde alle andere gefinishten met ofwel het volbrengen van de 200myls, ofwel de overwinning. (voornamelijk de Batfish, die voorlopig zowel line-honours heeft als baanwinnaar geworden is op baan 5). Speciale felicitatie naar (vermoedelijk) het overstagen-record (40 slagen!) op de Noordzee en Waddenzee van de Cartel, die in zijn eentje Baan 1 gevaren heeft, ondanks de noordoostelijke wind, hulde!
Ondanks dat ik in Baan 4 vooralsnog de beste gemiddelde snelheid heb, is het resultaat door De Fout dus nog ongewis. In ieder geval ben ik heel blij en tevreden over mijn prestatie in de 200 Myls ‘SOLO’ editie 2025. Waarschijnlijk tot volgend jaar!
