Club Med, 200 Myls ‘SOLO’, door Charlotte Verhaar
Er zijn mensen die veel geld uitgeven om een of meer weken naar een, hen onbekende, bestemming te vliegen. Daar zitten ze met veel anderen in een oord, waar ze zich vol kunnen gooien met eten en drinken. Ze weten meestal niet waar ze zijn. Voor vermaak wordt gezorgd. Kinderen in een programma geduwd, zij aan de rand van het zwembad. Deze mensen houden van rust, reinheid en regelmaat.
Er zijn ook mensen die de 200 Myls ‘SOLO’ varen. Eten en drinken moeten ze zelf voor zorgen. De verblijfplaats nemen ze mee. Maar ook hier wordt voor vermaak gezorgd. Vermaak is dat de omstandigheden volstrekt onvoorspelbaar zijn. Ze liggen niet naast het zwembad, maar rommelen er een beetje in rond. Pas op het laatste moment weten ze globaal wat ze kunnen verwachten. En dan is het toch altijd weer anders. Dit zijn de flexibelen.
Deze editie was een echte All Inclusive. Waar de eerste twee dagen de mussen van de dijk woeien, viel daarna de wind weg. De bikkels deden twee rondjes in twee dagen. Gewoon, omdat het kon en omdat het slimmer was. Ik had bedacht dat ik boven de 20 knopen niet wou varen. Het moet tenslotte wel vakantie blijven. En ik had me niet opgegeven voor de meer-wind-optie. Maar goed. Als je eenmaal aan het programma begint, volg je de schapen. In mijn geval volgde ik mijn broer. Als hij al ligt te slapen, gooi ik uren later mijn boot tegen de zijne. Hij moet tenslotte ook een beetje lijden. Zo voer ik woensdag in het holst van de nacht met veel wind Medemblik binnen. Het voordeel van een kleinere boot is dat je langer mag varen en dus ook langer ’s nachts kan varen. Wat was het mooi. Dit jaar was er geen volle maan. Die hebben we ook weleens gehad, maar dat geeft teveel licht. In plaats daarvan was er een prachtige sterrenhemel, met veel vallende sterren. Eerlijk gezegd is ’s nachts naar boven kijken de beste optie. Als je gewoon om je heen kijkt zijn de boeien niet te zien. Lichtvervuiling alom. Vooral de windmolens zijn niet te onderscheiden van boeien. Of neem de sport A, soms heb je hem in beeld, soms beweegt hij. Dan is het een auto. Probeer dan maar eens koers te houden.
Doorvaren naar Enkhuizen was slimmer geweest, maar ik had het wel gehad. In eerste instantie wilden we donderdag naar Enkhuizen. Ik had geen zin in lang varen met al die wind. Een normaal mens gaat dan een dagje de lokale verrassingen in Medemblik bekijken. Maar ja, we hadden ingetekend op dat programma he. We besloten naar Urk te gaan. Zucht. Eerst maar naar buiten klunen. Ik had het al snel gehad en appte dat ik bij Enkhuizen wou stoppen. Waar Olivier normaal gesproken de hele dag de krant leest op zijn telefoon, antwoordde hij nu niet. Bij de KG zakte de wind eruit. Dat is relatief. Afspraak is afspraak. Dan maar door. Bij Urk gestopt. Ik had natuurlijk door kunnen varen, maar een dag met lekkere wind zag ik ook wel zitten. Alles klaargemaakt om naar binnen te varen om de rondleiding door de visafslag te volgen. Tot ik iemand zag ankeren. Twijfel, twijfel. Maar als je kan ankeren, moet je het doen. Anker uit. Olivier reageerde pas toen hij al bijna binnen lag. Ook hij zijn anker uit. Vrijdag heerlijk gezeild. Wat een schitterend weer. Alles ging goed tot de sport A. het bezeilde rak naar de C werd een kruisrak. Bovendien viel de wind weg. Ik dreef, dus maar weer het anker uit. Twee keer ankeren stond zeker in de kleine lettertjes. Die lees ik nooit. Na enige tijd zag ik in de verte wind aankomen, en de boten die de boei rondden snelheid hebben. Anker op en weer aangesloten. Tot de C woei het nog redelijk door. Na de C viel de wind weg. Kruisen in het donker met zeer weinig wind. Zonder televisie zou je toch geen idee hebben waar je je bevindt. Het plan om meteen door de sluis te gaan verviel hiermee. Dat ging ik niet meer halen. Dus in Enkhuizen gewoon weer Olivier wakker gestampt. Baan 1 varen, met wat bijliggen boven Vlieland, was voor hem een rustiger optie geweest. Vroeg door de sluis. Gennaker aangeslagen. Afgeslagen. Code 0 erop. Gelukkig maar want het werd nog best een hoog rak. Vervolgens draaide de wind eindeloos. Maar hoera. Ik ben zowaar gefinished. En dat zonder walkapitein. Hoewel, ik had een zeilkapitein, maar verder gewoon een beetje op gevoel. Pas na het inleveren zag ik hoeveel uur rust ik had gehad. Hmm, dat ging maar net goed.
Misschien word ik te oud voor dit soort All Inclusives en moet ik volgend jaar toch het vliegtuig pakken naar een onbekende bestemming met wat rust, reinheid en regelmaat…
Charlotte deelde ook de volgende foto’s met ons:
