Tapas gestopt
Bijgaand stukje van de Tapas (inmiddels gestopt).
Het was ruig vanaf de start. Tenminste, dat vind ik. Ook vanwege de korte golfslag, waar de 8.2 meter Tapas steeds maar weer werd opgetild en met vol gewicht op neerstortte. Snelheid weer nul en opnieuw beginnen. Zelf sturen dus.
Wat voor beaufort nummer er aan hangt zal me roesten. Sommige situaties kun je niet in tabellen weergeven. Niet alleen de omstandigheden, maar ook dat je je ondertussen realiseert dat dit nog wel even doorgaat. Het is nog een heel eind kruisen naar Urk vanaf de OVD 9, hoe knullig dit ook klinkt. En na de sluis weer lagerwal.
Net als Peter Knüppel moest ik ook bij het kruisrak naar de EA een zeil redden uit het water, dat kan je ook niet zo laten hangen. Boot dus aan de wind onder helling, kruipend naar voren, touwtje mee, 50 liter water over me heen – en nog een keer. wachten tot ik weer wat zie en maar hopen dat ik op het dek blijf. Voel het water naar binnen sijpelen langs m’n rug naar beneden.
Zeil hopelijk vast genoeg, eindelijk, ik had twee -en langere- touwtjes mee moeten nemen. Dan meteen terugkruipen richting kuip, waar ik alsnog weer een onzichtbare duw krijg en ongecontroleerd voorover de kuip in stuiter. Tien minuten bijkomen. Dat voorover duiken gebeurt me nu voor het eerst en natuurlijk in de 200myls.
Dit is niet een up-down wedstrijdje van 2,5 uur. Dit is heel wat anders. En nog solo ook.
Ik heb respect voor de 200mylers die wel doorzetten en blijkbaar de knop om kunnen zetten en gewoon stug doorgaan. Is het dan toch een apart slag mensen, of ligt het aan mij? Gelukkig is de wind gezakt en wordt het allemaal heel anders aan boord. Dan kan je gewoon een maaltijdje klaar maken.
Het is niet alleen de feitelijke windkracht wil ik maar zeggen, het is de belevingsfactor. De Z-factor. Vorig jaar hadden we die wind vanaf het begin, en was meer de zorg, hoe kan ik sneller gaan, zal ik zeil wisselen, wanneer slaap ik vanavond, ik moet wat eten, waar is m’n waterflesje, hoe lang kan ik door gaan, blijft het wel waaien, moet ik niet toch een nacht doortrekken.
Dit jaar: blijft de boot heel, moet ik niet toch maar naar de fok wisselen, rifje erin of nog even wachten, waarom heb ik geen waterflesje gepakt, waarom valt die computer nu weer uit, hoe lang blijft het zo waaien, zwaaien naar de Tzigane, kanaal 1 weersverwachting omhoog Oost 5-6, gijp of stormrondje, het wordt niet minder dus, waarschuwing Oost 6 voor Markermeer en IJsselmeer, yay 8.6 knoop COG , wat valt er nu weer naar beneden binnen, zat er nog water in die fluitketel, net rustiger bij de boei gauw een gijp doen, toch maar achter dat containerschip langs, red ik die boei, koude voeten onderhand, waarom doe ik dit eigenlijk, etc,etc,etc…
Bij beide situaties leer je jezelf weer opnieuw kennen. En soms is dat niet zo leuk , uit m’n comfortzone, dat idee. Eigenlijk moet ik (meer) sporten.
Ben ik meer een dagjeszeiler?, so be it. Ik vind dat wel leuker eerlijk gezegd. En waait het te hard dan draai je je nog een keer om in bed. Note to self: niet inschrijven volgend jaar.
Hoewel, die 8 knoop op de klok was wel leuk! En in januari gaat het toch weer kriebelen…
Chris Roos
Tapas