Verslag van Unsa
De voorbereiding.
Dit jaar beloofde de 200myls heel anders te worden dan vorig jaar, toen ik voor het eerst mee deed. Al weken van te voren gaf de pluim van de KNMI aan dat er erg weinig wind zou zijn. En hoewel verschillende andere modellen regelmatig wat anders lieten zien, bleef de pluim stug vol houden… Dat zou nog lastig worden, aangezien Unsa onder de 10 tot 12 knopen wind eigenlijk niet lekker vooruit wil. Eén van de voornaamste oorzaken daarvoor is dat mijn zeilen redelijk op zijn. Maar het bleek aan het begin van de zomer al totaal onmogelijk om op tijd nieuwe zeilen te kunnen krijgen. Ook ben ik er achter gekomen dat mijn mast ruim een meter korter is dan standaard bij een Bries en ik daardoor ongeveer 20% minder zeiloppervlak heb, dat helpt ook niet erg.
Een 2e hands Bries-zeil dat ik op de kop had getikt en nog goed in vorm leek, was dus ook veel te groot voor mijn boot. Een paar weken voor de wedstrijd ben ik er toch maar eens wat aan gaan meten en proberen. Het bleek toch redelijk te passen als ik hem met de ogen van het eerste rif op de giek zette. En eigenlijk zeilde het ook best goed. Dus heb ik maar besloten daarmee te gaan varen in de 200myls. Volgens mij ben ik dan ook de enige deelnemer die de hele wedstrijd met een rif in het zeil heeft gevaren.
De dag voor de start werd definitief dat er banen van 100mijl gevaren zouden worden vanwege het gebrek aan wind. Had ik vorig jaar nog baan-keuze-stress, dit jaar was met de korte banen meteen duidelijk dat het baan 6 over de Noordzee zou worden. Dit vanwege de verwachting van iets meer wind en de optie om te profiteren van de stroming. En niet onbelangrijk: Buitenspelen is natuurlijk ook gewoon leuk!
De 1e dag, woensdag
De grote vraag was: Starten of Rusten? Starten mocht tot 10.00 uur. En het zag er naar uit dat er vlak na 10 uur iets wind zou komen, waarmee het eerste rak te varen zou zijn. Hierna kon dan geankerd worden bij de Markerwadden. Echter gaven een paar wind modellen ook aan dat er donderdag op zee wat zuidenwind zou staan, vrijdag wat zuiden wind op de Wadden en zaterdag noordenwind op het IJsselmeer. Dat was een ideaal scenario. De Famke en ik besloten dus dat we hoe dan ook woensdag naar IJmuiden wilden gaan. Het eerste rak ging super, beter dan verwacht. En waar ik verwachtte dat er vlak tegen 10.00 uur nog best een aantal andere schepen zouden beginnen aan het eerste rak, was dat behalve Famke en Unsa, alleen nog Pretender.
Het tweede rak was het tegenovergestelde van het eerste. Hier was de wind op, echt op. Er was geen rimpeltje meer te bespeuren op het water van het Markermeer en alle windmolens stonden stil. De enige beweging die er nog was, waren de talloze vliegjes die als bij toverslag weer verschenen. Ook was er tijd om het tussenklassement eens te bekijken. Daar bleek ik eerste te staan, iets wat ik nooit had verwacht en dat ongetwijfeld ook nooit meer zal gebeuren. Ik heb er dus maar snel een screenshot van gemaakt. (De keer daarna dat ik keek stond ik 2 na laatste; het kan verkeren). Uiteindelijk kwam er weer iets wind, en kon het langzaamste rak ooit (6 mijl in 6 uur en 12 minuten) afgemaakt worden. Gelukkig zaten de sluizen en bruggen mee en kon er ’s nacht om kwart voor één vastgeknoopt worden in IJmuiden.
Einde van het langzaamste rak ooit
De zon gaat onder achter Amsterdam
De 2e dag, donderdag
Vandaag was er zoals voorspeld wel wat wind, maar niet veel. Belangrijk was dus ook om het vertrek zo te timen dat er bij Den Helder stroom mee zou zijn, want als de stroom daar tegen zou staan, dan werd het achteruit zeilen. De wind stond ongeveer recht van achter, maar was niet voldoende om de zeilen vol te houden in het rollen op de golfjes. Door een beetje af te vallen, werd de snelheid beter, maar het rollen erger, waardoor het netto resultaat slechter was. Het werd dus een moeizame zeildag. Gelukkig was er lekker eten, zonnebrand crème, een muziekje en verder niks te klagen. Al met al was het dus een heerlijke dag. En af en toe gewoon even lekker ruim gaan varen, waardoor de snelheid voldoende opliep om de zeilen vol te houden en er nog meer snelheid kwam. Jammer genoeg was deze koers wel erg uit de richting, maar dat mocht de pret niet drukken. Dankzij de voordewindse koers, en de vele vissersschepen met onvoorspelbare koersveranderingen heb ik vandaag meer gegijpt met de spinnaker dan alle eerdere keren in mijn leven samen. Best leerzaam dus.
Moeilijk om de zeilen vol te houden in de golven
Bij Den Helder gekomen nam de wind verder af. Er stond langs de kust nog 4 knopen zuidenwind. Boven Den Helder zou het dus wel nog veel minder zijn. Daarom maar het besluit genomen om in de Helsdeur bij de S11 te stoppen, aangezien het volgende rak vlak langs de haveningang loopt. Het leek me niet getuigen van goed zeemanschap om daar langs te varen met alleen het laatste rest stroom als voortstuwing, terwijl het best druk was met marine- vracht- en vissersschepen. En niet te vergeten af en toe een veerbootje naar Texel. In de KMJC bleek de havenmeester al weg, maar hij zou er de volgende ochtend weer zijn.
Heerlijk weer om te ontspannen op de Noordzee
De 3e dag, vrijdag
Als ’s ochtends de havenmeesters arriveren zijn ze even overdonderd dat hun haven in eens vol ligt; behalve gisteravond Unsa en Famke, zijn er in de loop van de nacht nog best een aantal deelnemers aangekomen. Tijdens een kopje koffie bij het havenkantoor wordt er besloten dat de deelnemers kunnen liggen voor een aangepast tarief van een tientje. Een zeer sympathiek gebaar! Dan komt ook de schipper van Hinder met een taxi aan bij het haven kantoor. Waar we eerst nog grapjes maken dat halverwege de wedstrijd van bemanning wisselen toch wel vals spelen is, blijkt de vork toch wat anders in de steel te zitten. Het was ’s nachts niet helemaal goed gegaan, maar gelukkig waren er ook andere deelnemers in de buurt en was professionele hulp ook snel ter plaatse. Al met al lijkt het redelijk te zijn afgelopen, maar het is wel einde wedstrijd voor Hinder.
Weer is de windverwachting anders dan de vorige keer dat we keken. Het lijkt zaterdag een beetje een rotzooidag te worden met wind, dus we besluiten om na de Waddenzee direct door te varen naar Enkhuizen. Tegen 13.00 vertrekken we uit de KMJC, terug richting de S11. Op hetzelfde moment is er ook een binnenkomend en uitgaand vrachtschip, dus houd ik na het uitvaren van de haven strak de kant aan. Helaas doe ik dat iets te strak en zit ik binnen 30 meter van de haven ingang aan de grond. Met wat hulp van de Famke lukt het ook weer redelijk snel om weg te komen. Verder wordt vandaag het varen gekenmerkt door slechte voorbereiding. Drie rakken achter elkaar wordt ik een beetje overvallen door de nieuwe koers, waardoor ik niet de juiste zeilen voorbereid heb, of juist een zeil heb weggehaald terwijl het nog wel even had kunnen blijven staan. We zullen het maar afschuiven op de slechte nachtrust.
Nog een beetje kleur op een grijze Waddenzee
Bij Kornwerderzand aangekomen is de wind alweer lekker ingekakt en blijkt de windverwachting weer anders dan de vorige keer. Maar nu geven alle modellen vrijwel hetzelfde beeld: ’S nachts weinig wind, maar op zaterdag Echte Wind (meer dan 10 knopen) uit het Noorden. Het besluit om dus niet door te varen maar bij Kornwerderzand voor anker te gaan is dan ook een no–brainer.
De 4e dag, zaterdag
Ik sta op met 18 knopen noord oosten wind, dat belooft wat! Ik besluit dat de genua voor vandaag wellicht wat te groot is, en dat wisselen onderweg niet lekker gaat. Daarom zet ik de high aspect. Dat blijkt weer een keuze die achteraf gezien in het lijstje met foute beslissingen kan worden bijgeschreven. Voor deze 200 mijls is dat nu al een best lang lijstje aan het worden. Maar goed, des te meer kan ik er van leren zullen we maar zeggen. Verder is het heerlijk zeilen vandaag. En hoewel ik zelf het gevoel heb dat het best lekker gaat, wordt ik door tientallen andere deelnemers ingehaald, soms langzaam, soms met een bloedgang. Dat is allemaal niet erg. Ik geniet met volle teugen! Wat wel erg is, is dat ook Famke me nog weet in te halen, in de laatste minuut voor de finish!
Voldaan, maar ook erg moe leggen we even later aan in de Bataviahaven, om de tracker in te leveren en te genieten van een overheerlijk biertje.
Al met al was het een heerlijke 200 100 mijls; heerlijk gevaren, heel veel kunnen leren van minder handige beslissingen, alles is heel gebleven en na afloop ongeveer net zo moe als vorig jaar.
Organisatie: bedankt!
Ferry Verrijzer a/b Unsa