Berichten van: Mariëlle van der Starre

Update laatste dag

De meeste deelnemers kwamen op de laatste dag over de finish.
Afgelopen nacht was het druk in de Blocq van Kuffeler, waar nog de laatste rust- e/o ankerperiode werd gedaan.

Eenmaal in de Bataviahaven gingen nog even de zeilen omhoog om te drogen.
Waarna onder het genot van een lekker zonnetje en een kopje koffie/thee, zoals altijd erg gezellig was.

50 deelnemers zijn gefinisht, maar helaas hebben 3 deelnemers niet op tijd de Sport-I kunnen halen.

Overall gezien was het een editie waar de wind alles deed, behalve wat was voorspeld.
Ook hebben veel deelnemers last van spierpijn door de vele zeilwissels en het trimmen en (met de hand) sturen.

Update van dag 3

Vandaag begon de dag met veel wind (soms zelfs meer dan voorspeld), maar gelukkig nam de wind in de loop van de tweede helft van de middag wat af.
Afhankelijk van waar de deelnemer zeilde kon de zonnebril op of moest het zeilpak aan. Terwijl we in de Bataviahaven in zon zaten, plensde het bij de sport-A.

Er zitten momenteel nog 59 deelnemers in de wedstrijd.

Update van dag 2

Over het weer van vandaag kunnen we heel kort zijn: NAT!

Doordat er ook nog (heel) weinig wind was (hoe anders dan gisteren) was het niet een goede zeildag. Er zullen vandaag niet veel mijlen gezeild zijn.

We zagen veel zeilers de windstilte gebruiken voor het verplichte ankeren.

Door de vele regen en weinige wind was de lol er voor een aantal deelnemers af, waardoor ze hebben besloten om te stoppen.
Een enkeling heeft helaas moeten opgeven i.v.m. materiele schade of technische problemen.

Er zitten momenteel nog 67 deelnemers in de wedstrijd.

Update van dag 1

Er zijn 80 boten gestart vandaag.
We zagen een duidelijke verdeling van de starters in 2 groepen. De eerste groep ging vroeg in de ochtend van start en de tweede groep heeft eerst 7 uur rust genomen.

Baan 5 is veruit de populairste baan.
Tot nu toe hebben 2 deelnemers baan 1 opgegeven en 5 deelnemers hebben gekozen voor baan 3.

Verslag van Unsa

De voorbereiding.
Dit jaar beloofde de 200myls heel anders te worden dan vorig jaar, toen ik voor het eerst mee deed. Al weken van te voren gaf de pluim van de KNMI aan dat er erg weinig wind zou zijn. En hoewel verschillende andere modellen regelmatig wat anders lieten zien, bleef de pluim stug vol houden… Dat zou nog lastig worden, aangezien Unsa onder de 10 tot 12 knopen wind eigenlijk niet lekker vooruit wil. Eén van de voornaamste oorzaken daarvoor is dat mijn zeilen redelijk op zijn. Maar het bleek aan het begin van de zomer al totaal onmogelijk om op tijd nieuwe zeilen te kunnen krijgen. Ook ben ik er achter gekomen dat mijn mast ruim een meter korter is dan standaard bij een Bries en ik daardoor ongeveer 20% minder zeiloppervlak heb, dat helpt ook niet erg.
Een 2e hands Bries-zeil dat ik op de kop had getikt en nog goed in vorm leek, was dus ook veel te groot voor mijn boot. Een paar weken voor de wedstrijd ben ik er toch maar eens wat aan gaan meten en proberen. Het bleek toch redelijk te passen als ik hem met de ogen van het eerste rif op de giek zette. En eigenlijk zeilde het ook best goed. Dus heb ik maar besloten daarmee te gaan varen in de 200myls. Volgens mij ben ik dan ook de enige deelnemer die de hele wedstrijd met een rif in het zeil heeft gevaren.
De dag voor de start werd definitief dat er banen van 100mijl gevaren zouden worden vanwege het gebrek aan wind. Had ik vorig jaar nog baan-keuze-stress, dit jaar was met de korte banen meteen duidelijk dat het baan 6 over de Noordzee zou worden. Dit vanwege de verwachting van iets meer wind en de optie om te profiteren van de stroming. En niet onbelangrijk: Buitenspelen is natuurlijk ook gewoon leuk!

De 1e dag, woensdag
De grote vraag was: Starten of Rusten? Starten mocht tot 10.00 uur. En het zag er naar uit dat er vlak na 10 uur iets wind zou komen, waarmee het eerste rak te varen zou zijn. Hierna kon dan geankerd worden bij de Markerwadden. Echter gaven een paar wind modellen ook aan dat er donderdag op zee wat zuidenwind zou staan, vrijdag wat zuiden wind op de Wadden en zaterdag noordenwind op het IJsselmeer. Dat was een ideaal scenario. De Famke en ik besloten dus dat we hoe dan ook woensdag naar IJmuiden wilden gaan. Het eerste rak ging super, beter dan verwacht. En waar ik verwachtte dat er vlak tegen 10.00 uur nog best een aantal andere schepen zouden beginnen aan het eerste rak, was dat behalve Famke en Unsa, alleen nog Pretender.
Het tweede rak was het tegenovergestelde van het eerste. Hier was de wind op, echt op. Er was geen rimpeltje meer te bespeuren op het water van het Markermeer en alle windmolens stonden stil. De enige beweging die er nog was, waren de talloze vliegjes die als bij toverslag weer verschenen. Ook was er tijd om het tussenklassement eens te bekijken. Daar bleek ik eerste te staan, iets wat ik nooit had verwacht en dat ongetwijfeld ook nooit meer zal gebeuren. Ik heb er dus maar snel een screenshot van gemaakt. (De keer daarna dat ik keek stond ik 2 na laatste; het kan verkeren). Uiteindelijk kwam er weer iets wind, en kon het langzaamste rak ooit (6 mijl in 6 uur en 12 minuten) afgemaakt worden. Gelukkig zaten de sluizen en bruggen mee en kon er ’s nacht om kwart voor één vastgeknoopt worden in IJmuiden.

Einde van het langzaamste rak ooit

De zon gaat onder achter Amsterdam

De 2e dag, donderdag
Vandaag was er zoals voorspeld wel wat wind, maar niet veel. Belangrijk was dus ook om het vertrek zo te timen dat er bij Den Helder stroom mee zou zijn, want als de stroom daar tegen zou staan, dan werd het achteruit zeilen. De wind stond ongeveer recht van achter, maar was niet voldoende om de zeilen vol te houden in het rollen op de golfjes. Door een beetje af te vallen, werd de snelheid beter, maar het rollen erger, waardoor het netto resultaat slechter was. Het werd dus een moeizame zeildag. Gelukkig was er lekker eten, zonnebrand crème, een muziekje en verder niks te klagen. Al met al was het dus een heerlijke dag. En af en toe gewoon even lekker ruim gaan varen, waardoor de snelheid voldoende opliep om de zeilen vol te houden en er nog meer snelheid kwam. Jammer genoeg was deze koers wel erg uit de richting, maar dat mocht de pret niet drukken. Dankzij de voordewindse koers, en de vele vissersschepen met onvoorspelbare koersveranderingen heb ik vandaag meer gegijpt met de spinnaker dan alle eerdere keren in mijn leven samen. Best leerzaam dus.

Moeilijk om de zeilen vol te houden in de golven

Bij Den Helder gekomen nam de wind verder af. Er stond langs de kust nog 4 knopen zuidenwind. Boven Den Helder zou het dus wel nog veel minder zijn. Daarom maar het besluit genomen om in de Helsdeur bij de S11 te stoppen, aangezien het volgende rak vlak langs de haveningang loopt. Het leek me niet getuigen van goed zeemanschap om daar langs te varen met alleen het laatste rest stroom als voortstuwing, terwijl het best druk was met marine- vracht- en vissersschepen. En niet te vergeten af en toe een veerbootje naar Texel. In de KMJC bleek de havenmeester al weg, maar hij zou er de volgende ochtend weer zijn.

Heerlijk weer om te ontspannen op de Noordzee

De 3e dag, vrijdag
Als ’s ochtends de havenmeesters arriveren zijn ze even overdonderd dat hun haven in eens vol ligt; behalve gisteravond Unsa en Famke, zijn er in de loop van de nacht nog best een aantal deelnemers aangekomen. Tijdens een kopje koffie bij het havenkantoor wordt er besloten dat de deelnemers kunnen liggen voor een aangepast tarief van een tientje. Een zeer sympathiek gebaar! Dan komt ook de schipper van Hinder met een taxi aan bij het haven kantoor. Waar we eerst nog grapjes maken dat halverwege de wedstrijd van bemanning wisselen toch wel vals spelen is, blijkt de vork toch wat anders in de steel te zitten. Het was ’s nachts niet helemaal goed gegaan, maar gelukkig waren er ook andere deelnemers in de buurt en was professionele hulp ook snel ter plaatse. Al met al lijkt het redelijk te zijn afgelopen, maar het is wel einde wedstrijd voor Hinder.

Weer is de windverwachting anders dan de vorige keer dat we keken. Het lijkt zaterdag een beetje een rotzooidag te worden met wind, dus we besluiten om na de Waddenzee direct door te varen naar Enkhuizen. Tegen 13.00 vertrekken we uit de KMJC, terug richting de S11. Op hetzelfde moment is er ook een binnenkomend en uitgaand vrachtschip, dus houd ik na het uitvaren van de haven strak de kant aan. Helaas doe ik dat iets te strak en zit ik binnen 30 meter van de haven ingang aan de grond. Met wat hulp van de Famke lukt het ook weer redelijk snel om weg te komen. Verder wordt vandaag het varen gekenmerkt door slechte voorbereiding. Drie rakken achter elkaar wordt ik een beetje overvallen door de nieuwe koers, waardoor ik niet de juiste zeilen voorbereid heb, of juist een zeil heb weggehaald terwijl het nog wel even had kunnen blijven staan. We zullen het maar afschuiven op de slechte nachtrust.

Nog een beetje kleur op een grijze Waddenzee

Bij Kornwerderzand aangekomen is de wind alweer lekker ingekakt en blijkt de windverwachting weer anders dan de vorige keer. Maar nu geven alle modellen vrijwel hetzelfde beeld: ’S nachts weinig wind, maar op zaterdag Echte Wind (meer dan 10 knopen) uit het Noorden. Het besluit om dus niet door te varen maar bij Kornwerderzand voor anker te gaan is dan ook een no–brainer.

De 4e dag, zaterdag
Ik sta op met 18 knopen noord oosten wind, dat belooft wat! Ik besluit dat de genua voor vandaag wellicht wat te groot is, en dat wisselen onderweg niet lekker gaat. Daarom zet ik de high aspect. Dat blijkt weer een keuze die achteraf gezien in het lijstje met foute beslissingen kan worden bijgeschreven. Voor deze 200 mijls is dat nu al een best lang lijstje aan het worden. Maar goed, des te meer kan ik er van leren zullen we maar zeggen. Verder is het heerlijk zeilen vandaag. En hoewel ik zelf het gevoel heb dat het best lekker gaat, wordt ik door tientallen andere deelnemers ingehaald, soms langzaam, soms met een bloedgang. Dat is allemaal niet erg. Ik geniet met volle teugen! Wat wel erg is, is dat ook Famke me nog weet in te halen, in de laatste minuut voor de finish!
Voldaan, maar ook erg moe leggen we even later aan in de Bataviahaven, om de tracker in te leveren en te genieten van een overheerlijk biertje.

Al met al was het een heerlijke 200 100 mijls; heerlijk gevaren, heel veel kunnen leren van minder handige beslissingen, alles is heel gebleven en na afloop ongeveer net zo moe als vorig jaar.

Organisatie: bedankt!

Ferry Verrijzer a/b Unsa

Vanaf de kaartentafel van JAGER

Het was even schrikken, de mail van 17 september dat de baan mogelijk ingekort zou worden naar 100 mijl! Een week vrij voor 100 mijl is veel gevraagd, kan in een dag. Maar ja het dringende advies van bestuur en wedstrijdleiding was geef niet op. Om er toch een uitdaging van te maken had ik twee plannen, of voor line honours of een extra rondje om de waddeneilanden in mijn rustperiode

Ik maakte een strategie voor de line honours. Baan 6 lijkt de meeste wind in de eerste paar dagen te hebben. Die wordt het dus. Om goed uit te komen volgt het plan. Eerst een rustperiode vanaf 07.00 en dan het eerste rak van 2.8 mijl gevolgd door weer een rust en ankerperiode. Dan nog een rustperiode door het Noordzeekanaal en 2 uur over houden voor de sluizen bij Kornwerd en Enkhuizen. Hiervandaan zonder verdere stops weer naar Lelystad.

Ik vertrok woensdag na 7 uur rust om te zien hoe de wind stond en ging in zicht van het rak voor anker. Zodra de wind constant bezeild en boven de 5 knoop zat en ik de windmolens in Enkhuizen nog zag draaien start ik het eerste rak. Daarna bij Lelystadhaven voor anker. De rustigste plek in de buurt voor een goede slaap. Vanaf hier zou er weinig slaap volgen. Even voor zessen in de ochtend ging het anker op en start ik. Om kwart over acht al bij de BvK Rustig zeilend naar Durgerdam ik had immers minimaal 7 uur rust en daarna een verkeerd tij. In IJmuiden nog twee uur te kooi en dan naar buiten. Er stond weinig wind maar bij een proefvaart naar het westen kwam er elke halve mijl een knoop bij. Dus toch maar vol voor de line honours gestart onder spi met 4 knoop wind uit ZO. Al snel pikte de wind op en gijpte ik. Dan volgt een prachtige nacht met heldere sterren en de Melkweg. Ook veel vissers maar de vis zit gelukkig niet bij de Jager in de buurt. De stroom valt mee, maximaal 0.7 knoop tegen en de wind valt mee. Ik loop al gauw ruim 5 knoop over de grond. Op windy zie ik de meldingen op het IJsselmeer van 6 knoop, de baankeuze lijkt goed. Helaas stopt mijn autopilotdrive er een mijl na de Baloeran mee. De reserve werkt veel minder goed vooral met schijnbaar halve wind onder spi. Veel zelf sturen maar met zo’n mooie nacht is dat heerlijk. Op het wad naar Den Helder de spi er even af en daarna er weer op. Beetje spannend wel in de donkere nacht scheren de onverlichte tonnen als reuzen met puntmutsen langs. Maar ze staan op mijn scherm en ik raak er dit keer geen een. Het laatste half uur twijfel ik over de spi. De stroom loopt mee en ik besluit dat ik ook nog uitgerust genoeg naar Lelystad moet dus zet ik hem niet. Dat is de consequentie van line honours, Het is lang achter elkaar doorvaren met iets minder inspanning. De sluispassage gaat in anderhalf uur. Dan heb ik in Enkhuizen nog een half uur over. Op het IJsselmeer ga ik op de aan de windse rakken over bb steeds 5 minuten binnen liggen. Zo krijg ik nog 30 minuten rust. En de Windpilot stuurt uitstekend. Enkhuizen schut snel. Ik besluit een half uur marge in de rusttijd te houden voor het geval er een foutje in mijn berekening zit. Ook weet ik niet zeker of de tracker op hele minuten afrond of achter de schermen de exacte tijd meet. Het laatste blijkt overigens bij navraag het geval. Voor line honours is het laatste stuk saai. Ik kan zo’n 5 mijl naar voor en achter geen concurrent ontdekken. Voor het handicap klassement maakt het nog wat uit maar omdat ik met 4 knoop wind en tegenstroom IJmuiden verliet stel ik me daar niet te veel van voor. In Bataviahaven hoor ik dat ik de eerste ben, plan geslaagd! Na een patatje en een hamburger slaap ik 12uur achtereen. Ondanks de korte baan toch een heel mooie tocht met voldoende uitdaging. Volgend jaar weer.

Dick Koopmans

Verslag 200 mijls 2022 Driftkikker NED 3693

De 200 mijls solo lonkt al een tijdje na de mislukte poging van 8 jaar geleden. Dit jaar moest het er maar van komen. Doel uitvaren. De laatste 2 weekenden voor de race gebruikt om de boot aan de veiligheidseisen te laten voldoen en het comfort aan boord een beetje te verhogen. Dat laatste is nog wel een dingetje zonder kombuis en toilet.

De dinsdag voor de start de boot overvaren naar de Lelystad. Dan volgt kort een teleurstelling als via de mail het bericht binnenkomt dat de race is ingekort tot een 100 mijls. Mijn bootje loopt bij 6 knopen wind bijna 5 knoop. En door ik ga ervoor. Bij aankomst in Batavia haven voel ik me met mijn up en down uitgeruste kwarttonner wel een buitenbeentje tussen al die voor deze race uitgeruste 30 tot 50 footers. Op naar de BBQ en kennismaken met de tegenstanders.

Ik heb geen AIS wat de Noordzee baan onmogelijk maakt. Met de huidige weervoorspelling kies ik voor baan 8.

Woensdags moet er tussen 07:00 en 10:00 gestart worden of in dit geval het melden van de eerste rustperiode. Bijna alle boten blijven de komende 24 uur in de haven bij gebrek aan wind.

Donderdag op om 07:05 ga ik over de startlijn met een spi rak naar sport I. Na één rak met de genua volgen weer 4 rakken met de spinnaker. Helaas zakt de wind er na de EA1 uit. Na de sluis passage bij Enkhuizen voor anker. Na de verplichte 6 uur naar de Compagnieshaven, waar de deelnemers gratis mogen liggen. Hulde. Dan nog snel eten halen bij de Chinees. Na de rijsttafel nog even onder de douche en naar bed. De wekker gezet, ik lig naast Heino en die wil vroeg weg.

Vrijdag vertrek ik met de samen met de blue wave en die retesnelle kolibri uit Enkhuizen op weg naar de KG. Na 1 uur en drie kwartier bij de Urk. Vervolgens mag de spi er weer op. Bij de RHA komen de eerste problemen, vrachtschepen twee oplopend en een tegemoetkomend. Zo kan ik niet oploeven naar de ELB. De snelheid moet eruit, val af een beetje binnen de wind om de spi achter het grootzeil te krijgen. En dan grrrr, spinnaker draait om de voorstag. Gelukkig vrij snel uit de knoop, de weg naar de ELB is nu ook vrij. Daarna volgen nog een paar mooie rakken. Het doel is Hindeloopen en wachten op de NO wind.

Zaterdag de NO is er vroeger dan voorspeld met de optie om gelijk door te varen naar de finish. Na een ontbijt met verse croissant op naar het vervolg. Het waait goed en ik twijfel om toch de spi te zetten op het eerste rak. Ik doe het niet en dat kost me plek 6 van baan 8. De Seaduction trekt hem wel. Minder dan 4 minuten verschil op 19 uur. Vandaag de met genua op de buitenschoot, en dat is een hele verbetering, op weg naar sport A. Vandaar naar sport C bij Medemblik. Pal voor de wind. Dit oude IOR ontwerp rolt als een gek, de automaat trekt het niet. Voor mij onverantwoord om het voordek op te gaan. Maar ook zonder spinnaker ruim boven mijn target speed. Op naar Enkhuizen door de sluis en dan het laatste stukje naar de finish. Om 17:15 vaar ik langs sport I en zit deze 100 mijls erop! In drie dagen niet 1 keer overstag.

Super mooi evenement, ik heb genoten de boot beter leren kennen nieuw snelheidsrecord. Met dank aan de organisatie van de 200mijls, ik kom graag weer terug.

Marcel

Dazzling Dolphin: ode aan de vakmensen (deel 3)

Het besluit dat we er een project van gingen maken was uiteindelijk niet zo moeilijk. De uitdaging was vakmensen te vinden.
Zou er nog iemand zijn die destijds bij of voor Stute Holzbau werkte? Ja, Horst Heinze. Een fantastische “Schreinermeister” (maar niet officieel). Hij ontwierp destijds de freesplannen, freesde, assembleerde de verschillende houtelementen die daarna door Dehler werden ingebouwd en heeft de kennis en kunde nog steeds. Wat vervangen moest worden is vervangen. Wat gerenoveerd moest worden is gerenoveerd. Hij produceerde 2 mm dikke voorzetpanelen met teakfineer voor de schotten exact volgens de oorspronkelijke maatvoering.
Weber Yachttextil hoefde alleen het bouwnummer te hebben om te weten wat ze 15 jaar geleden geleverd hadden. Dus dat maakte het simpel om een nieuwe, naar het exacte origineel, set stoffering te bestellen. En dat vertrouwen is niet beschaamd. Superkwaliteit, past precies en was op tijd klaar.
Het wegsnijden van de binnenschaal was relatief snel gedaan. Maar het terugplaatsen was een uitdaging. Oud polyester dat ook nog super heet is geweest en daarna is weggesneden, vervormd als een dolle. Al het zichtwerk moest terug. Dirk de Haan jr heeft dit aangepakt met alle voorzorgen als adembescherming, gelaatsbescherming, overalls en handschoenen. Het is uiteindelijk gelukt en ook zo dat het afgewerkt kon worden.

Dan kom je bij de schilders. Niels de Klerk en zijn team hebben de binnenschaal (deels origineel en deels teruggeplaatst) geschuurd totdat alle aantasting door de hitte weg was. In meerdere cycli met epoxy plamuur en het gebruik van koolstofpoeder bij het schuren om bobbels en kuiltjes te vinden hebben ze het super strak gekregen en met een 2-componenten systeem geschilderd. En ook dat was een permanente dans tussen persoonlijke beschermingsmaatregelen en het in de meest onmogelijke hoekjes schuren, plamuren en schilderen. Ik wil zeggen dat het resultaat strakker en frisser oogt dan .het was als nieuw. Met dezelfde zorg zijn kuip en dek aangepakt (zijn 9 maanden een werkplaats geweest) en het stuurrad en het onderwaterschip.
Uit Duitsland kregen we de “strikte opdracht” dat al het overige houtwerk in hetzelfde verfsysteem moest worden afgewerkt. Het moet er natuurlijk wel knap uitzien. En ja, er zijn maar een handvol schilders in Nederland die die specifieke lak gebruiken. Zo ook Andre van der Zee uit Franeker. Hij doet grote projecten, maar heeft ook service lijn waarin hij interieurs van superjachten spuit. Ja, je voelt het aankomen.

Ondertussen moest de techniek weer worden ingebouwd. Hier in tandem gewerkt met Roy als monteur. Heel veel aspecten kom te tegen waar kunde en/of ervaring uitermate belangrijk is. Hij bouwt iedere winter 4 Webasto’s in. Dat moet je niet zelf proberen. Uberhaupt gaat het inbouwen van techniek met 2 paar handen veel sneller.
Een scheepsinterieur inbouwen is echt wel een dingetje. Helemaal als je niet betrokken bent geweest bij het uitbouwen en niet precies weet wat er als nieuw spul komt. Ik begon met Stefan met een zekerheidje. Het terugplaatsen van een blok van 4 keukenkastjes. Gleed er zo in, past precies en werd vastgezet met 8 schroeven in de oorspronkelijke 8 schroefgaten. Dat gaf vertrouwen. En zo hebben we in ruim 4 weken alles teruggebouwd. Maar waar de vakman zich onderscheidt is wanneer hij de zwaar beschadigde en door ons teruggeschuurde (hoofd)schotten insmeert met een epoxylijm, ernaar kijkt, beetje hier en daar beter verdeelt en dan zo’n voorgesneden 2 mm paneel er tegenaan plooit, selectief aandrukt, vastklemt. En natuurlijk gelijk precies op zijn plaats. Groot gevoel voor detail. Vakwerk.

De reductor van de elektrische lier is zo heet geweest dat er olie door de keerringen de motor is ingedrukt. Dat was een relatieve easy fix voor De Vier uit Amsterdam, een heerlijk ouderwetse, maar zeer kundig elektromotoren revisie bedrijf. Een serieus probleem waren versleten koolborstels, omdat die motor is nooit gemaakt om er onderdelen van te vervangen. Zij wel dus.
Terwijl ik met Niels, Stefan en Roy aan hun deelprojecten werkte, heb ikzelf ondertussen alle 220V, 12V, een nieuwe 12V laad configuratie en navigatie ingebouwd.
Voor onderdelen of advies kun je uiteindelijk als particulier ook heel goed toegang krijgen tot expertise. Er zijn gelukkig voldoende bedrijven die zich willen associëren aan met zo’n project. Maar ik ben ook een paar bedrijven tegen gekomen die totaal niet geïnteresseerd zijn om een dienst of onderdeel te leveren.
Internet was mijn vriend. Het afstandsrecord is voor 3 nieuwe pakkingen voor het Force 10 fornuis. Die heb ik tenslotte gevonden in Seattle!
Zeker de laatste 7 weken van het project was het druk, maar ook gezellig aan boord. Voldoende tijd voor grappen. Een voldoende stroom van broodjes kroket of kaassouffle bij de lunch en af en toe een krat bier helpt.

In alle eenvoud, er ligt er een gloednieuwe Dehler 39SQ aan de steiger, beter dan die 15 jaar geleden te water ging behalve dat de romp, dek, mast en motor 15 jaar oud zijn. En dat is puur te danken aan het vakmanschap en toewijding van bovengenoemde vakmensen en de sturende hand van Peter de Klerk, mijn werfbaas.

Groet Volkert Zijlker a/b Dazzling Dolphin