200 MYLS SOLO

Blue Passion

Even de belevenissen van afgelopen nacht van de ‘Blue Passion’ met Joke. Gisteren een heftige dag. Net voordat het echt donker werd, de haven van Stavoren maar naar binnen. Haar walteam stond uiteraard klaar, om haar op te vangen. Joke redelijk kapot.

Nb. Haar walteam: Alexandra Peek! Die heeft beloofd: Volgend jaar zeil ik met mijn splinternieuwe Jeanneau-‘heel groot’ met de 200 mijls mee! Dus ze kan nu geen smoesje meer verzinnen (….me hond moet zwanger worden, of zoiets…..). Daar houden we haar met z’n allen aan…………

En zelf heb ik alle reglementen van de nieuwste 200 mijls doorgespit. Lees erg veel over solo zeilen, maar nergens iets over een verplichting van solo slapen……. Uiteraard wél de solovlag ’s nachts gestreken…..

Vanmorgen: uiteraard moest Joke eerst uitgebreid converseren, met haar collega solozeiler Raymond van de ‘Pier’ uit Numansdorp. Die heeft al een halve 200 mijls gezeild om bij de start te komen……. En vooral ook elkaar moed inpraten. Prachtig moment!

En volgend jaar zeil ik de 200 myl’s weer met de ‘Blue Passion’ mee. Oneven jaren ikke aan de beurt.  Tja, het is wel crisis, dus 2 boten zit er gewoon niet in, voor twee bejaarden… Maar persoonlijk kost het mij minder energie om gewoon de 200 mijls te zeilen, dan als walteam te fungeren. Bv een appje: “Rob, Tom (van de ‘Full House’) mist nu de EZ D…….”  Ikke Tom belluh…. Nee de EZ D zit in de 2^de ronde….. En “Joke, nu nog niet overstag…..”.  Voor mij volop strezzz. Laat mij maar zeilen…….

Groet van walteam Rob

Tapas gestopt

Bijgaand stukje van de Tapas (inmiddels gestopt).

Het was ruig vanaf de start. Tenminste, dat vind ik. Ook vanwege de korte golfslag, waar de 8.2 meter Tapas steeds maar weer werd opgetild en met vol gewicht op neerstortte. Snelheid weer nul  en opnieuw beginnen. Zelf sturen dus.

Wat voor beaufort nummer er aan hangt  zal me roesten. Sommige situaties kun je niet in tabellen weergeven. Niet alleen de omstandigheden, maar ook dat je je ondertussen realiseert dat dit nog wel even doorgaat. Het is nog een heel eind kruisen naar Urk vanaf de OVD 9, hoe knullig dit ook klinkt. En na de sluis weer lagerwal.

Net als Peter Knüppel moest ik ook bij het kruisrak naar de EA een zeil redden uit het water, dat kan je ook niet zo laten hangen. Boot dus aan de wind onder helling, kruipend naar voren, touwtje mee, 50 liter water over me heen – en nog een keer. wachten tot ik weer wat zie en maar hopen dat ik op het dek blijf. Voel het water naar binnen sijpelen langs m’n rug naar beneden.
Zeil hopelijk vast genoeg, eindelijk, ik had twee -en langere- touwtjes mee moeten nemen. Dan meteen terugkruipen richting kuip, waar ik alsnog weer een onzichtbare duw krijg en ongecontroleerd voorover de kuip in stuiter. Tien minuten bijkomen.  Dat voorover duiken gebeurt me nu voor het eerst en natuurlijk in de 200myls.

Dit is niet een up-down wedstrijdje van 2,5 uur. Dit is heel wat anders. En nog solo ook.

Ik heb respect voor de 200mylers die wel doorzetten en blijkbaar de knop om kunnen zetten en gewoon stug doorgaan. Is het dan toch een apart slag mensen, of ligt het aan mij? Gelukkig is de wind gezakt en wordt het allemaal heel anders aan boord. Dan kan je gewoon een maaltijdje klaar maken.

Het is niet alleen de feitelijke windkracht wil ik maar zeggen, het is de belevingsfactor. De Z-factor. Vorig jaar hadden we die wind vanaf het begin, en was meer de zorg, hoe kan ik sneller gaan, zal ik zeil wisselen, wanneer slaap ik vanavond, ik moet wat eten, waar is m’n waterflesje, hoe lang kan ik door gaan, blijft het wel waaien, moet ik niet toch een nacht doortrekken.

Dit jaar: blijft de boot heel, moet ik niet toch maar naar de fok wisselen, rifje erin of nog even wachten, waarom heb ik geen waterflesje gepakt, waarom valt die computer nu weer uit, hoe lang blijft het zo waaien, zwaaien naar de Tzigane, kanaal 1 weersverwachting omhoog Oost 5-6, gijp of stormrondje, het wordt niet minder dus, waarschuwing Oost 6 voor Markermeer en IJsselmeer, yay 8.6 knoop COG , wat valt er nu weer naar beneden binnen, zat er nog water in die fluitketel, net rustiger bij de boei gauw een gijp doen, toch maar achter dat containerschip langs, red ik die boei, koude voeten onderhand, waarom doe ik dit eigenlijk, etc,etc,etc…

Bij beide situaties leer je jezelf weer opnieuw kennen. En soms is dat niet zo leuk , uit m’n comfortzone, dat idee. Eigenlijk moet ik (meer) sporten.

Ben ik meer een dagjeszeiler?, so be it. Ik vind dat wel leuker eerlijk gezegd. En waait het te hard dan draai je je nog een keer om in bed. Note to self: niet inschrijven volgend jaar.
Hoewel, die 8 knoop op de klok was wel leuk! En in januari gaat het toch weer kriebelen…

Chris Roos
Tapas

Dondersteen

Rond 08:00 weg uit Lelystad samen met de Zilt en Dreamcatcher door de startlijn en varen maar. Even twijfel of de Spi erop gaat. Al snel blijkt de windhoek in combinatie met de kracht niet ideaal. Dondersteen gaat erg hard. Max snelheid op de klok is ruim 11kts. De 12 nm naar de nek boei in 1 uur en 40 minuten afgelegd. Kortom hard gevaren.

Ik zie een enkeling naar Baan 1 gaan. Ben benieuwd hoe hard die zullen gaan het wad op. Ik hou het vooralsnog op baan 3. Aangekomen in Lelystad kan ik vrijwel direct de sluis in samen met 10 solo-collega’s. De andere kolk zit ook redelijk vol met solisten. Onderweg naar de sport-f eerst even een hamburger gebakken en weggewerkt. Ik ga er een lange dag van maken. Doel is naar de Afsluitdijk en terug naar Enkhuizen. Dat wordt nachtwerk. Kruisrak naar de KH verliep erg goed. Een flink aantal boten ingehaald en de KH rond. Ik zie veel solisten baan 4 kiezen. Ben benieuwd of het rak naar Stavoren te bezeilen is?

Ondertussen werk ik in hoog tempo de boeien af: KG, KG Sport-A, WV20, LC11 en de KG. Alles is bezeild en met de wind tussen 15 en 20 Kts loopt Dondersteen goed. De Compagniehaven is tijdelijk overgenomen door solisten. Ik kan rond 23:30 een plekje vinden en leg de boot voor de kant.

Morgen verder

Eric ten bos

Peter Knüppel verlaat gewond de wedstrijd

Update 7 Oktober:  Ich sehe auf dem Tracker die Schiffe, die Rondje Eilanden segeln. Das war mein Plan und ich bin ein bischen traurig. Na ja, es war trotzdem die richtige Entscheidung, abzubrechen. Segeln unter Drogen (ibuprofen) wäre nicht sicher gewesen.

Ich frage mich, was ich falsch gemacht habe. Seit Jahren lasche ich den Segelsack des Code O auf dem Vordeck fest, er hat im Skagerak schweres Wetter problemlos überstanden. Und im Ijsselmeer haut die Welle den Sack über Bord trotz 3 Bändseln?

Ich habe auf dem ersten rak überlegt, den Sack wegzunehmen, ging aber nicht, weil zu viel Wind für den Autopilot. Jungs, wenn Ihr dran denkt, das was schiefgehen kann, sofort erledigen!

Mit Gruß aus Köln-Porz

Peter

5 Oktober: Alles ist vorbereitet, der Code-O am Bugspriet angehakt und der Segelsack auf dem Vordeck gut festgelascht. Rettungsweste angezogen, Messer und Epirb in der Tasche.

Start 07:03 mit raumem Wind, zunehmend auf 22, 25 Knoten. Das Schiff kommt inś Surfen, bis 9.5 Knoten. Der Autopilot schafft es nicht, ich muss steuern. Das wird interessant mit der Halse an der Sport G – Nek bei Hoorn. Lieber eine Q-Wende, machen übrigens alle. In der Wende setze ich schnell das erste Reff.

Weiter mit halbem Wind, der Autopilot schafft es wieder nicht, die Wellen Hebeln das ganze Schiff aus. Wahnsinnig schnelle Fahrt. Bei Volendam an der Mn1 –  Gz2 Wende auf hart am Wind. 2. Reff?

Geplant ist Bahn 2 gegen den Uhrzeigersinn, heute evtl. bis Vlieland. Harte, steile und kurze Wellen. Das Boot nimmt viel Wasser über, aber arbeitet sich durch.

Was schwimmt da neben dem Schiff? Der Code-O. Die Wellen haben den Segelsack abgerissen und weggespült, das aufgerollte Segel hat sich herausgezogen und hängt am Furler und wird mitgezogen. Da muss an Deck!

Also nach vorne, das Boot bockt, ich stehe bis zur Hüfte in den überkommenden Wellen. Ich ziehe das Segel an Deck, da haut mir eine Welle die Beine weg und ich fliege unkontrolliert mit der Nase gegen den Mast und lege mich lang. Festhalten! Wieder positionieren und den Rest Segel an Deck ziehen und festlaschen.

Was tropft da rot? Oh, die Nase tropft ordentlich Blut. Deck, Segel, Aufbau rot, vom Seewasser sofort weiterversichert.

Auch ein Schnitt in der Hand. Der Schädel brummt ordentlich. Ab nach hinten ins Cockpit, erstmal prüfen. Die Nase ist dick, blutet aus Platzwunde auf dem Nasenrücken. Schnell nasses Handtuch drauf. Blutet weniger. Abfällen unter Autopilot geht. Hand verpflanzten, Nase auch, Kopfschmerzen werden mehr, Tablette einwerfen. Nach einiger Zeit geht es besser.

Der Wind dreht auf NO, was tun. Mittlerweile stehe ich völlig vom Kurs vor dem Paard von Marken. Was tun.

Ich steige aus und falle weiter ab nach Amsterdam und lasse meine Nase in Köln checken, Handriss ansehen.

Ich bekomme die Brücke um 12:00 und gehe in den Sixhaven.

200 Myls 2016 erledigt.

Schade.

Zeilblij

Twee lekkere rakjes gevaren. Nu even in de thuishaven Volendam voor een zeilwissel en lunch. De J3 is voor het kruisrak dat zo komt wel erg groot, dus even de j4 er op.

Wordt vervolgd.

ZEILBLIJ
Otto le Grand

Noot van de organisatie: De tijd van het verlaten van de wedstrijd bij een boei voor een periode korter dan zeven uur telt als gezeilde tijd, niet als rusttijd.

Black Magic Woman

Na een bezweet code 0 rak met snelheden tot 12 knoop tot de nek. afzien onder rif in een kruisrak. Sport i gerond en met de 200 myls muts op de grijze haardos naar de sluis bij Lelystad . Tomatensoepje! Alles nog heel en blij met mijn rekvrije nieuwe smeerrepen. De kop is er weer af nog ca 170 mijl to go.

Wordt vervolgd. Kijk voor meer belevenissen van Harris op Facebook.

Black Magic Woman, Waarschip 1010, Harris

Full House

Het is 7:10 uur. Ik passeer de startlijn. Voor mij zie ik al zo’n 20 heklichten. Maar . . Ik zie nog geen spinnakers. De wind is toch iets noordoostelijker dan gehoopt. Maar onder een prachtig heldere lucht kun je niet veel meer wensen bij een lopend windje van ca 16 knopen. De skyline van lelystad is betoverend met de oranje gloed van het ochtend gloren.

Het eerste rak zit er op. We hebben wind. En hoe. Als een raket vlogen we naar de Neck. Met dikke rollers van achteren is het alle hands aan dek. Er zijn toch nog een paar helden die de spi voeren. Bij de boei van de Neck zie je de meesten toch een rif zetten.
Met een prachtige halve wind naar Volendam geeft de windmeter nu zo’n 23 knopen ware wind. Ik kom zelf bijna niet onder de 8 kn over de grond. Dit is het spektakel waar iedereen op gehoopt had. En dat bij een strak blauwe lucht.

Het gebeurt zelden dat je het Markermeer zo snel rond vaart. Na het droomrak (halfwinds) van de Neck naar Volendam waarbij alle snelheidsrecords gebroken werden was het hakken terug naar Lelystad. Met venijnige golven was het niet echt comfortabel maar wel spectaculair. Prachtig gezicht al die soloridders schitterend in de zon. Na de EA2 leek de wind iets af te nemen naar zo’n 18 kn maar vlak voor Lelystad ging het toch weer dik boven de 20. Intussen de sluis gepasseerd. Bediening geweldig snel. Zowel de linker als de rechter kolk werden gevuld met solo’s. Op naar het IJsselmeer.

Wordt vervolgd.

Full House, Tom Spierings